Luljeta Lleshanaku
(2 de abril de 1968, Elbasan, Albania)
Cuando el amor empieza a ...
Kur dashuria jep një shenjë...
Entra en mis días arrogantemente
como el silencio tras el golpe
del mazo del juez.
Me balanceo en la brisa más ligera
a lo largo del campo de trigo
esperando la cosecha.
Llega cuando pienso que estoy segura
cuando pienso que todo lo que soy es sólo espina,
fuerte, sin pecho ni vientre,
sin ombligo
como una bodega repleta de alimentos
almacenados para el invierno.
Titubeo un instante
preparada para empezar de nuevo
con la paleta limpia de un pintor
huella oscura en el centro.
Luego emprenderé el mismo viaje
cuyo final tan bien conozco:
una bala fría llena mi bolsillo,
la que cada buen soldado guarda
para el día en que se encuentra sitiado.
Kur dashuria jep një shenjë...
Ajo futet ne rrjedhën e gjërave me arrogancë,
si heshtja që pason trokitjet e çekiçit të gjyqtarit
gjatë seancës.
Gjithë qenia perkundet, nga puhia me e vogel,
nje are e ardhur gruri
që pret për t’u korrur.
I thua vetes se je e mbrojtur,
se tashmë je vetëm një shpinë
një shpinë e fortë, pa gjoks, pa bark,
pa kërthizë,
(veçanërisht pa kërthizë)
si tavani i qilarit
mbi ushqimet e konservuara për dimër.
Zmbrapsem një moment
e gatshme për t’ia filluar çdo herë nga fillimi
me një paletë te pastër piktori
e një vrimë të errët në mes.
E nis për të disatën herë atë rrugë
fundin e së cilës e njoh mirë,
si prekjen metalike të fishekut, ne xhep,
të cilin, gjatë rrethimit,
ushtari i mirë
e ruan për vete.
Traducción de Lucia Paprková
Recogido de Campo de maniobras
